چہ کافرانہ قِمارِ حیات می بازی کہ با زمانہ بسازی بخود نمی سازی دِگر بمدرسہ ہائے حرم نمی بینم دلِ جُنید و نگاہِ غزالی و رازی بحکمِ مفتیِ اعظم کہ فطرتِ ازلیست بدینِ صعوہ حرام است کارِ شہبازی ہماں فقیہِ ازَل گُفت جُرّہ شاہیں را بآسماں گرَوی با زمیں نہ پروازی منم کہ توبہ نہ کردم ز فاش گوئی ہا ز بیمِ ایں کہ بسُلطاں کنند غمّازی بدستِ ما نہ سمرقند و نے بخارا ایست دُعا بگو ز فقیراں بہ تُرکِ شیرازی